Yes van de week was het precies een jaar geleden dat ik mijn allereerste spiegelreflex camera heb gekocht. En wat een jaar was dit zeg, wat heb ik veel mooie dingen mogen doen. Zoals ik eerder al schreef weet ik nog niet wat voor soort fotografie bij mij past. Ik vind zoveel dingen leuk, familyshoots, newbornshoots, portretfotografie, zwangerschapsfotografie, loveshoots, echt zoveel dingen die ik leuk vind! Ik ben me aan het verdiepen in bruiloftsfotografie. Maar ik heb het gevonden, naar een jaar van alles fotograferen... heb ik gevonden waar echt mijn hart bij ligt.
Zoals ik al schreef, vind ik van alles leuk! Ik hou ontzettend erg van fotograferen, en ook hou ik enorm van het werken met mensen.
Ik heb het afgelopen jaar zoveel prachtige mensen mogen vastleggen, ik heb geweldige dingen mogen doen.
Ik geniet hier ook zo erg van. En ondanks dat ik alles echt leuk vind, en nog veel meer van wil blijven doen.
Heb ik afgelopen jaar 2 shoots gedaan, die bij mij zoveel hebben los gemaakt.
En echt het was het aller moeilijkste wat ik heb mogen doen.
Zoals jullie misschien wel weten werk ik in de zorg. Ik werk graag met mensen.
Wat ik ook goed kan (al zeg ik het zelf hihi), ik kan goed kijken naar degene die voor me staat.
Maar echt kijken naar iemand, kijken naar de vraag achter de vraag, kijken wat iemand nu echt verteld.
Dit kan ook zonder woorden, maar je kan dit aan zoveel dingen zien.
Je kan de sfeer voelen, de emotie in iemands ogen lezen, de manier van bewegen, de manier van praten.
Alles bij elkaar verteld je zoveel zonder dat je woorden nodig hebt.
Ik hoop ook dat mensen zich echt gezien voelen door mij, daar ben ik altijd extra bewust mee bezig tijdens het fotograferen.
Echt aandacht voor iemand, en zoals ik zei, de vraag achter de vraag vinden. Iemand accepteren zoals die is, en gerust stellen.
Nu heb ik heel veel mooie mensen ontmoet, maar ik heb 2 shoots gedaan die mij echt diep hebben geraakt.
Ik heb ooit op mijn instagram in mijn bio gezet 'Ik leg met heel veel liefde jouw waardevolle herinneringen vast!
Puur & Spontaan maar, vooral lekker zoals jij bent!'
Maar wat als die waardevolle herinneringen straks het enige is wat je van je geliefde nog hebt.
Wat als de tijd om die herinneringen te maken op raakt?
Hoe prachtig is het dan om nog 1 keer die tijd samen te laten vast leggen.
Een fotoshoot is meer dan alleen een fotoshoot, het is een activiteit die je samen doet.
Hopelijk (als ik het goed doe) een leuke activiteit, een fijne herinnering waarvan je later deze herinnering terug krijgt in foto's.
Onlangs heb ik 2 gezinnen vast mogen leggen waarvan 1 van de ouders ongeneselijk ziek is.
Waarvan tijd niet meer zo vanzelf sprekend is.
Waar het maken van herinneringen nu nog kan, maar voor hoelang?
En het laatste gezin, daarvan kon ik iemand persoonlijk ook goed. Wat was dit heftig, wat was dit mooi.
Wat is dit het allermooiste om nog te mogen doen. En zo ongelofelijk moeilijk.
Wat ben ik die mensen zo ontzettend dankbaar dat ik dit nog voor hun mag doen.
Ik was de foto's aan het editen en wat heb ik met tranen in mijn ogen gekeken naar de foto's.
Wat zaten daar veel emoties in, zo ontzettend veel liefde in, en zoveel pijn in.
Het verhaal is zo goed vast gelegd, zonder woorden maar alleen in beeld.
In verband met hun privacy ga ik dit niet delen, maar dit is echt een fotoreportage waar ik zo trots op ben.
Hierin ligt echt mijn hele hart en ziel in, dit is het allermooiste wat ik ooit heb mogen doen!
En bij het kijken van de foto's, kan ik echt nog steeds vol schieten.
De reactie op de foto's is alleen al zo waardevol. Daarvoor ben ik dit gaan doen.
Die herinneringen wil ik vast leggen! Iets kunnen betekenen voor iemand.
Echt kunnen kijken naar wat er nu gevraagd wordt.
Van allebei de gezinnen heb ik de meest lieve reactie's gehad.
(en jep, ook daarvan kreeg ik tranen in mijn ogen en maakte mijn hart een dansje van blijschap omdat hun blij ermee zijn, ze mooi vinden en dat is voor mij echt het allerbelangrijkste)
En geloof me, dit hoeft niet op een prachtige locatie, in de mooiste kleding etc.
De emotie, de liefde, de mensen zelf, die maken de foto perfect.
En zoals ik zei, dit is het aller moeilijkste om te doen.
Ook het gezin die iets verder van me af stond, ook hun foto's hebben me enorm geraakt.
Ik kan me ook enorm goed verplaatsen in andere. Echt als ik iemand zie huilen, dan kan ik zo met je mee doen.
Ook met de tv, op zielige momenten zit ik ook daarbij met tranen in mijn ogen, dan zegt mijn vriend weer 'doe normaal' haha.
Maar het verplaatsen in andere, dat maakt het vast leggen van dit soort fotoshoots extra speciaal. Natuurlijk begrijp ik echt niet door wat voor een hel hun gaan, want zelf heb ik het gelukkig niet mee gemaakt.
Maar het voelen van de emotie, geeft wel de kracht om die ook vast te kunnen leggen.
Op zo'n moment dan pas besef je even weer hoe dankbaar je moet zijn voor alles wat je hebt.
We zien veel dingen als vanzelfsprekend, maar dat is het niet.
Geniet een beetje extra.
Ik blijft lekker doen, wat ik doe.
Maar wat zou ik graag meer van dit soort shoots doen.
Ik kan hierover uren blijven door schrijven, ik heb echt gevonden wat ik belangrijk vind om vast te leggen.
Waar echt mijn hart ligt. En wat ik hier verder nog mee kan doen, ik ga het uitzoeken.
Voor nu ben ik alleen maar ontzettend dankbaar voor al jullie opdrachten.
Dat jullie mij boeken voor een shoot, ik hoop ook echt dat jullie je allemaal gezien voelen.
Dat je de foto's krijgt met de sfeer en de emotie die je wilt hebben.
Dat ik jullie herinneringen mag vast leggen zodat die voor altijd bewaard blijven!
Ik wens jullie een hele fijne avond!
Liefs, femke.
Reactie plaatsen
Reacties